معمولا سریال‌های ایرانی خوب شروع می‌شوند، معمولی ادامه پیدا می‌کنند و ضعیف به پایان می‌رسند. گویا دیگر این موضوع به یک رویه در سریال‌های ایرانی تبدیل شده و قرار نیست کسی خلافش را ثابت کند. ضعف در فیلمنامه‌نویسی مشکل اساسی و عمده‌‌ی فیلم‌ها و سریال‌های ایرانی است و همین ضعف آسیب زیادی به کیفیت آثار می‌زند. برای ساختن یک سریال چند قسمتی، ایده‌ای در ذهن کارگردان می‌آید، آن را کمی بسط می‌دهد و در ادامه از پرداخت درست و منطقی داستانش باز می‌ماند. سریال‌های شبکه‌ی نمایش خانگی به خوبی این ضعف را نشان می‌دهند. اگر بخواهیم برای پایان‌بندی سریال‌های ایرانی عنوانی انتخاب کنیم، سمبل کردن بهترین عنوان خواهد بود. کارگردانان با سرهم‌بندی همه چیز می‌خواهند سروته قضیه را هم بیاورند و کار را به پایان برسانند. این نقطه ضعف‌ها و نقص‌ها در آخرین قسمت «قورباغه» نیز مشهود بود و به کلیت کار ضربه زد.