هیچ‌گاه کسب عنوان یا جایزه‌های عالم هنر بدون حاشیه نبوده؛ چرا که این وادی مانند فیزیک یا ریاضیات نیست تا در آن داوران با دقت حساب کنند چه کسی برنده است و چه کسی بازنده، به گونه‌ای که نه شکی باقی بماند و نه شبهه‌ای. در عالم هنر همواره شور و احساس در رابطه‌ای پر برخورد با منطق فرد قرار می‌گیرند و این باعث می‌‌شود داوری کاری سخت باشد. داوران در انتخاب فرد یا اثری همواره پیش فرض‌هایی دارند و این پیش فرض‌ها گاهی در تناقض با روحیه‌ی پیشرو هنرمند قرار می‌گیرند و گاه در راستای نگاه او. همین باعث شده که برندگان اسکار همیشه از حمایت اکثریت سینمادوستان و منتقدان برخوردار نباشد. برندگان اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد در قرن ۲۱ همگی توانا بوده‌اند اما بین آن‌ها بهتر و بدتر هم وجود دارد. انتخاب بهترین به معنای مطلق در اینجا وجود ندارد، به ویژه در سینما که با طیف وسیعتری از مخاطب سر و کار دارد و هر شخصی بنا به دلایلی (چه یک تحلیل شخصی و چه بنا به طرفداری از هنرمند مورد علاقه‌اش) تمایل دارد تا فیلم یا بازیگری که او می‌پسندد دست پُر سالن را ترک کند.