جوهره‌ی سینما «نماد» است؛ فیلم‌برداری یک «کنش» که اغلب بیانگر مفهوم دیگری است و [این کنش] هویت خود را از چیزی دریافت می‌کند که روی صفحه نمی‌بینید. ساخته‌ی جدید جردن پیل لحظات اکشن فراوانی دارد، اگر آن را به چشم یک فیلم ژانر ببینید، اثر خیال‌پرداز و هیجان‌انگیزی هم هست؛ فیلمی «علمی-تخیلی» که از اِلمان‌های «وسترن» بهره می‌برد. اما اگر نگاه عمیق‌تری به قصه داشته باشیم، حتی ایده‌ی اولیه‌‌اش هم نمادین است، همان‌طور که «کابوی‌ها و بیگانگان» (۲۰۱۱) ساخته‌ی «جان فاورو» که آن نیز دو ژانر مذکور را تلفیق کرد، به همین منوال نمادین بود. کابوی‌ها و بیگانگان داستان موجوداتی را روایت می‌کرد که از فضا به غرب وحشی قدم گذاشته‌اند. آنجا کاملا مشخص بود که نقطه‌ی مشترک دو ژانر، حضور غریبه‌هایی است که از راه دور آمده‌اند (به‌طور دقیق‌تر، حمله‌ی موجودات فضایی به کره‌ی زمین مشابه هجوم سفیدپوستان به قاره‌ی آمریکا است). پیل در نگارش فیلم‌نامه‌ی جواب منفی، بی‌گمان به این ایده فکر کرده‌ است اما به جای تکرار، آن را با زیرکی بسط می‌دهد.