اگر به تعریف بالا دقت کنیم، مشاهده می‌کنیم که چند عنصر ثابت در این نوع فیلم‌ها وجود دارد. اولین عنصر حضور یک درام انسانی است. به این معنا که در قصه‌ای حماسی تکلیف قطب خیر و شر ماجرا مشخص است و از همان ابتدا معلوم می‌شود که قهرمان کیست. پس در فیلم‌های حماسی کمتر با قهرمانان خاکستری روبه‌رو هستیم و همان مردان و زنان سراسر سفید هم، در برابر خود رقیبی را مشاهده می‌کنند که سراسر سیاه است و نمادی از شر مجسم. البته گاهی هم این قطب شر یک انسان نیست، بلکه شرایطی ویژه و برهه‌ای از تاریخ است که از انسان‌ها موجوداتی پلید می‌سازد یا آن‌ها را وادار به مبارزه‌های حماسی می‌کند. جدال این دو قطب متضاد هم درام را به پیش می‌برد و درگیری نهایی هم تبدیل به گره‌گشایی پایانی می‌شود.