در اوایل دهه هشتاد و بیست و یکمین جشنواره فیلم فجر بود که فیلم «نفس عمیق» سر و صدای زیادی بر پا کرد. فیلمی به کارگردانی پرویز شهبازی که ادعا می‌شد صدای نسل جوان آن روزهاست و قرار است برای نخستین بار به شکلی بی‌پرده از آلام و دردهای آن‌ها صحبت کند. پرویز شهبازی با ساخت نفس عمیق – و چند فیلم با همین تم پس از آن – به عنوان فیلمسازی که نسل جوان را خوب می‌شناسد مطرح شد و همواره در آثار خود نگاهی آسیب شناسانه به دنیای جوانان و روابط آن‌ها داشته است. از سوی دیگر رسول صدر عاملی با ساخت فیلم‌هایی مثل «دختری با کفش‌های کتانی» و «من ترانه ۱۵ سال دارم» نشان داد که او نیز در علاقه به دنیای جوانان با شهبازی مشترک است. اما اهمیت ملودرام در آثارش او را در یک کفه ترازو با شهبازی قرار نمی‌داد و بیشتر در فیلم‌هایش سعی بر حاکم کردن همین فضای ملودراماتیک داشت.