این تکنیک‌ از اواسط دهه اول هزاره جدید وجود داشته است و مردان ایکس: آخرین بازمانده (X-Men: The Last Stand) محصول شرکت فاکس، اولین فیلمی است که از آن استفاده کرد. از آن زمان، این یک روش روایت است که اغلب فقط به سکانس‌های فلش‌بک اختصاص دارد و با استفاده از آن، پروژه‌ها نیازی به یک بازیگر جدید ندارند. در طول سال‌ها، این فناوری در فیلم‌های با دوره‌های زمانی مختلف نیز برجسته‌تر شده است، از جمله در فیلم مرد ایرلندی مارتین اسکورسیزی که به طور دیجیتالی بازیگران اصلی خود را جوان‌تر کرد.